حالت اصلا خوب نیس....

من هم اگر به جای تو بودم همین حس و حال رو داشتم.....

نمیدونی اسم این حس رو چی بزاری.یه نوع حس مقابله با زندگی و همه ی کائناتی که توش هست رو داری....

حس غریبیه....

تا حالا حسش نکرده بودی....

وقتی هیچ کس رو نداری تا باهاش حرف بزنی و حس دوری و دلتنگی تمام وجودت رو فرا میگیره.دل تنگی برای کسی که شاید اونم مثل تو تنها باشه و به حرف هایی که هدیه اش به تو یه قطره ی اشک سرده گوش بده....

اسم این حس رو چی میخوای بزاری؟ وقتی از تمام دنیا بریدی و صدای خنده های بچگانه و گریه های دوران جدایی تو گوشت می پیچه....

چون تنها هستی حتی اگه بلندترین فریادها رو بزنی حتی یک نفر هم گوش چشمی به تو نگاه نمیکنه....

چون تنهایی....

دوست داری بری تو یه دشت خیلی بزرگ دستات رو باز کنی سرت رو به آسمون بگیری و بلند فریاد بزنی....فریادی که باهاش تمام وجودت رو خالی کنی.....

اما......

وقتی به خودت میای میبینی که ساکتی و نمیتونی فریاد بزنی.میدونی چرا؟چون حرفایی که تو دلته اونقدر بزرگه که با داد و فریاد بیرون نمیان و تک تک سلولهای وجودت رو محاصره کردن....

تنها صدایی که میشنوی فقط پژواک دلنشین پرندگان و نسیمی هستش که دارن کمکت میکنن تا وجودت رو تخلیه کنی.همشون دارن به فریاد سکوت تو صدایی زیبا هدیه میدن و همشون فقط یه چیز بهت میگن:

                      دوباره متولد شو....

گيرم که باخته ام !!!

.

آدم ها این روز ها فقط ادم هستند.

نه چیزی بیشتر.نه چیزی کمتر...

اگر کمتر از انچه هستند در نظرشان بگیری انها را شکسته ای.

و اگر بیشتر از چیزی که هستند حسابشان کنی انها تو را میشکنند....

میان این ادم ها ادم.فقط باید عاقلانه زندگی کرد.نه عاشقانه...